Superman nigdy nie był moim ulubionym bohaterem komiksowym, podobnie jak Batman. Uniwersum DC jest znacznie mroczniejsze niż uniwersum Marvela, w związku z czym filmy w nim osadzone traktowałem po macoszemu, jakkolwiek dobre by one nie były (mowa oczywiście o pierwszych dwóch czy ostatnich dwóch Batmanach) – zapewne z racji mojego radosnego usposobienia. Szczerze mówiąc, gdyby nie pokaz specjalny, pewnie nie zdecydowałbym się na wycieczkę do kina, choćby dlatego, że pośród moich zaległości ciągle znajduje się "Star Trek: W ciemność", a bilety do kina nie leżą na ziemi. Dodatkowo, "Superman: Powrót" był tak kompletną szmirą, że zaprotestowała nawet moja pamięć, czego skutkiem jest fakt, że z tego "dzieła" nie pamiętam kompletnie nic.
No ale dobra, poszedłem. I co?
Po pierwsze – warstwa wizualna nowego Supermana to pełen wypas. Tak jak wspominali mi znajomi, sceny walk są wręcz kosmiczne (często dosłownie), a sam początek filmu, wraz z robiących całkiem niezłe wrażenie Russelem Crowem, wgniata w fotel. Co ważne, czy to w przypadku umierającego Kryptonu, czy nawalanki w pobliżu zajezdni towarowej – nawet najszybsza wymiana ciosów jest zobrazowana tak, że widz nie dostaje oczopląsu. I dobrze.
Z plusów wypada wymienić jeszcze dostosowanie do naszych czasów kilku z tych aspektów uniwersum Supermana, które zapewne nie przeszłyby u widza młodszego, mniej zapatrzonego w bohatera. Tu na prowadzenie wysuwa się eleganckie załatwienie sprawy słabości do kryptonitu, choć – z drugiej strony - przy pierwszym użyciu "laserowego wzroku" połowa widowni i tak buchnęła śmiechem.
Niemniej, pod względem fabuły i ogólnej wymowy, "Człowiek ze stali" ustawia się w jednym rzędzie z "Transformersami", może nawet nieznacznie im ustępując – głównie dlatego, że Superman jest znany jako postać niemal nieskalana złośliwością, przez co niektóre cegły mają lepsze poczucie humoru od niego.
Hurra-optymizm i patetyczność bije z filmu Snydera z taką siłą, że wybija trzonowce; przez 2/3 filmu czułem się, jakbym jechał Monster Truckiem z orłem na ramieniu, amerykańską flagą w dłoni i Yankee Doodle ryczącym z głośników. Przesada, serio.
Moim największym zarzutem jest jednak mechanizm deus ex machina, zastosowany w "Człowieku ze stali" z taką bezczelnością, że ustępuje mu nawet Biblia. Starając się nie spojlerować, mogę to ująć w tylko jeden sposób: Wszystko się rypie? Tatuś na pewno znajdzie wyjście.
Sam nie wiem, jak ocenić ten film. Z jednej strony – bawiłem się naprawdę nieźle, a praca kamery i efekty specjalne zrobiły na mnie niesamowite wrażenie, zresztą tak samo jak w "Strażnikach", "300" czy w "Sucker Punchu". Z drugiej, poczułem się zgwałcony intelektualnie – nie tylko przez szalejący patriotyzm, ale również przez nieznośne dłużyzny i dialogi rodem ze Złotych Lat Komiksu, kiedy to arcyłotr nie umarł, dopóki nie powiedział "temu dobremu" o tym, jak ten rozdarł mu duszę i takie tam pierdoły. Taka konwencja, powiadacie? Cóż, Marvel radzi sobie z tym lepiej.
Czy "Człowieka ze stali" zobaczę jeszcze raz? Raczej nie – trochę szkoda mi czasu; wolę już raczej powtórzyć sobie "Strażników". Jednakże nie żałuję przynajmniej półtorej godziny z tego seansu, a to już coś. W mojej opinii film zyskałby na skróceniu i "odciążeniu" z elementów przeamerykanizowanych. Nie wątpię jednak, że w USA będzie się to podobać. Sami zdecydujcie.
Piotr Brewczyński