Naturalnym jest, że w filmie z udziałem sławnych muzyków to właśnie oni stanowią sedno. Kamera pokazuje jak żyją na scenie, wchodzą w interakcje z publicznością (są oczywiście obowiązkowe ujęcia na rozszalałych fanów), reagują na niespodziewane wydarzenia. Przede wszystkim jednak robią to, co potrafią najlepiej: grają. W repertuarze pojawiają się chyba wszystkie największe hity zespołu, które powinna kojarzyć nawet osoba niezbyt interesująca się tego rodzaju muzyką. Sam koncert pełen jest efektów specjalnych, zarówno świetlnych, jak i z wykorzystaniem rekwizytów. Ciekawostką jest pokazanie jak podczas występu pracują i reagują ekipy techniczne.
 |
| ©PictureHouse |
W zasadzie na powyższym można by poprzestać, ale wtedy Nimród Antal – pełniący jednocześnie funkcję scenarzysty i reżysera – nie zarobiłby na swoją gażę. Rezultatem jest dodanie wątku fabularnego… a raczej kilkunastu dość luźno powiązanych ze sobą scen, które układają się w oderwaną od rzeczywistości i dość niespójną historię. Mianowicie pełniący funkcję kuriera młody Trip (Dane DeHaan) przemierza ulice, natrafiając na niewytłumaczalne zamieszki i biorąc udział wypadkach i bijatykach, a nawet przychodzi mu się zmierzyć z industrialnym jeźdźcem apokalipsy. Przebitki na losy Tripa stanowią zwykle jedynie kilkudziesięciosekundowe przerywniki między kolejnymi kawałkami granymi prze kapelę na scenie. W dodatku, w świetle ostatnich scen, nie sposób oprzeć się wrażeniu, ż Antal na spółkę z muzykami po prostu zrobili sobie żart z widzów.
Należy przy tym oddać, że wydarzenia na scenie i teksty piosenek często współgrają z wydarzeniami poza koncertową areną: na przykład bitwa uliczna przechodzi w młyn pod sceną, a gdy bohater jedzie przez opuszczone ulice by dostarczyć kanister benzyny, to w tle leci "Fuel". Podobnych zależności jest więcej, ale to nadal zbyt mało, by można było uznać wątek fabularny za wystarczający, a nie tylko pretekstowy.
 |
| ©PictureHouse |
Polska premiera "Metallica: Through the Never" wchodzi najpierw do kin 3D, a dopiero tydzień później zagości na normalnych ekranach. Mogłoby to sugerować, że w filmie wiele jest efektów specjalnych wymagających lepszej oprawy. W rzeczywistości do końca tak nie jest, ale seans w IMAXie dostarcza wrażeń, które prawdopodobnie nie będą udziałem widzów w tradycyjnym kinie, nawet z uwzględnieniem trzeciego wymiaru. Bliskość ekranu i dobre nagłośnienie sprawiają, że momentami faktycznie ma się wrażenie, iż przebywa się na koncercie. Obraz nie epatuje nachalnymi efektami wizualnymi, ale postacie muzyków nabierają życia, a i niektóre sceny z wątku fabularnego również zyskują.
Werdykt może być tylko jeden. To świetny koncert Metalliki, którego obejrzenie na dużym ekranie może być prawdziwą gratką dla fanów zespołu; zresztą chyba w takich okolicznościach warto się z tą produkcją zapoznać, bo wersja DVD z pewnością nie dostarczy tych samych wrażeń. Jeśli jednak widz oczekuje czegoś więcej, chociażby namiastki spójnej fabuły, a muzyka Hetfielda i spółki ma stanowić jedynie dodatek, to srodze się rozczaruje.
Tymoteusz Wronka